මට මතක් වෙන්නෙ campus life එකේ අන්තිම දවස. ඒක මැරෙනකල්ම අමතක වෙන්නෙ නැති බව ඒ වෙලවේ ඇස්වල කඳුලු පුරෝගෙන අඬපු හැම එකෙක්ම දන්නවා. ඒ කඳුලු ගැලුවෙ අපේ ඇස් වලින් නෙවෙයි පපුවෙන් කියලයි මට ඒ වෙලවෙ දැනුනෙ. ඒකයි සමහර කොල්ලොන්ට අඬන එක නවත්තගන්න බැරි උනේ. උදේ ඉඳන් හවස් වෙනකල්ම හැම එකෙක්ම තමන්ගේ සිතුවිලි වචන බවට පෙරලලා ගතවුනු අවුරුදු 3,4 ගැන කියද්දි කාටවත් වෙන්වීමක් ගැන දැනුනෙ නැ. ඒත් තල් වැට අවටින් ගොම්මන් කලුවර වැටෙද්දි හැම එකෙක්ගෙම හදවතට දැනෙන්න ගත්තා මේ අන්තිම මොහොත නේද කියල. අවුරුදු 3 කටත් වඩා විදින්න පුලුවන් හැම දුකක්ම විඳපු මොන තරම් කට්ටක් කැවත් ගස් ගල් වගේ හිටපු කොල්ලො පුන්චි එවුන් වගේ ඇඬුවා කිව්වාම විශ්වාස කරන්න පුලුවන්ද?. ඒ තමයි සැබැ සහෝදරත්වය. අපිට නොදැනි අපේ හිත් ඇතුලෙ අපි ගැනම තිබුනු ආදරය.
campus එකේ ඉද්දි මට හිතුනෙ වෙන ඕනම කට්ටක් කැවත් මේ life එක හොඳටම ඇති කියලා. හැබැයි out වෙලා සතියක් යද්දි තේරෙනවා campus එක කියන්නෙ සුර ලොවක් කියන එක. ඒ එලියෙදි අපි university student කියන T shirt එක ගැලෙව්වට පස්සෙ අත්දකින දේවලුත් එක්ක. Job එකක් හම්බෙන්න නම් ඒ වෙනුවෙන් අසාමාන්‍ය කැපකිරීමක් කරන්න වෙනවා. ඒ මහන්සිය සමහරවිට අර අවුරුදු 3 ටම වඩා අමාරු එකක් වෙන්න පුලුවන්. මොනාවුනත් out උනාට පස්සෙ ගොඩාක් අයට තියෙන මූලිකම ආසාව වෙන්නෙ රැකියාවක් කරන එක. අපේ රටේ තමන් කරපු degree එකට ගැලපෙන රැකියවක් හොයාගන්න එක පහසු කටයුත්තක් නොවන විත්තිය හැමෝම දන්න කාරණයක්. මේ දවස්වල රැකියා හොයන්න ගිහින් වෙන සමහර දේවල් ගැන අත්දැකීම් ඔබටත් ඇති.
ඉතිරිය තවත් කොටසකින්... :)
