සරසවියෙන් රස්සාවට ආවට පස්සෙ ඒකත් එක්කම දවස් ගෙවිලා යනවා ඇර වෙනස් දෙයක් කරන්න තියෙන කාලයත් අවස්ථාවත් හරි අඩුයි කියල තේරෙන්නෙ දැන් තමයි. ඒ උනාට අපි වාසිටි උන්නු කාලෙ කරපු දේවල් ගැනයි ගියපු තැන් ගැනයි දුකක් නැතිව සතුටු වෙන්න පුලුවන්. පොතේම ඉන්නවට වඩා අපි යමක් කලා කියන සතුට දැනෙන්නෙ එලියට ආවට පස්සෙ.
කොහොම හරි මට දැන් තියෙන ලොකුම ආසාව තමයි ගවේශනාත්මකව අපේ අතීතය සහ වර්තමානය දකින එක. ඒක ලේසි වැඩක් නෙවෙයි. ඒ උනාට මිනිස්සු විදියට අපි හැමෝම එකේක දේවල් හොයන්න ආසයිනෙ.
මීට කලින් අපි ගියපු හැම සංචාරයක්ම ගිහින් ආවට පස්සෙ මට ලියන්න හිතුනත් ඒකත් කාලයත් එක්කම ගිලිහිලා ගියා. අද පෝය දවස නිසා නිදහසේ හිත එහෙ මෙහෙ යවන්න පුලුවන්. ඔෆිස් අදින ඇඳුම් ටිකත් හරි නිසා මොනව හරි ලියන්න හොඳ දවසක්. නිකිනි හඳ පායලා ගණ අඳුර නැති වෙලා ගිහින්. විටින් විට පොඩි සුලඟක් හැමුවට ඒකත් දවල් වැටුනු අවුවට රත් වෙලා තියෙන ගස් කොලන් අතරින් හමන නිසා වෙන්න ඇති තාමත් උනුසුමක් දැනෙන්නෙ.
මේ ගමනට එකතු උනේ මාත් එක්ක තව ඔෆිස් එකේ වැඩට උදව්වට ඉන්න මදුෂාන්. මදුශාන් රස්සාවට ආපු දවසෙ ඉදලා හොදට වැඩ කරනවා. මිනිහ ගෙදරටත් ගොඩක් උදව් කරන කෙනෙක්. මමත් ගමනක් යන්න හිතුනම ඒක මට ඕන විදියට යන්න නැත්නම් වැඩක් නැති නිසාම ගමනට මදුශාන්ව එකතු කර ගත්තා. අපි ගමන පටන් ගන්නෙ මහව නගරයෙ සිට කලා වැවට යන්න. කොහොමෙන් හරි මදුශාන් උදේම එන්න කිව්වට ආවෙ පරක්කු වෙලා. බස් ස්ටැන්ඩ් එකේ අන්කල් කිව්වෙ ආයෙත් කලා වැවට බස් එකක් තියෙන්නෙ 10 ට කියල.
මොනව කරන්නද තව පැය දෙකක් විතර තියෙනවා ඊලඟ බස් එකට. අපි ලඟ පාත කීප දෙනෙක්ගෙන්ම බස් එක ඇරෙන්න යන්න විදියක් ඇද්ද කියල. ස්ටේෂන් එකටවත් ගිහින් බලන්න කියල උපදෙස් ලැබුනු නිසාම අපි කෝකටත් කියලා ලන්කාදීප පත්තරේකුත් අරන් ස්ටේෂන් එකට ගියා. කෝච්චියත් උදේම ගිහින්. කිසිදු සැලැස්මක් නැතිව ගමනක් යන්න ආවම ඔහොම තමයි. අපි ඉන්නෙ ගමක විත්තිය මටත් අමතක වෙලා.
මට දැන් මදුශාන් ගැන හොදටම තරහයි. ඇයි යකො මූ උදේම ආවෙත් නැ ඒ මදිවට මූ ගමේ වෙලත් බස් එකක් කොච්චියක් තියෙන වෙලාවක්වත් දන්නෙ නැනෙ. අපි වගෙ නෙවෙයිනෙ. එක අතකින් මූත් පව්. අපි කැම්පස් ගියෙ කාගෙන් අහගෙනද. ඒ හින්දම වෙන්න ඇති අපිට මේ ලංකාව පොඩි රටක් කියලා දැනෙන්නෙ. කොහොම හරි අපි බස් එක එනකල් ස්ටේෂන් එකට වෙලා පත්තරේ බැලුවා. පත්තර වලත් තියෙන්නම කියවන්න වටින දෙයක් නෙවෙනෙ. කහ වත්තෙ එක දිගට මරණ. ඒ වෙලාවට නම් මගෙත් හිත ගැස්සෙනවා.
ඇයි ඉතින් කවුරුවත් නැති පාලු වත්තක ලොකු ගේකට වෙලානෙ මාත් ඉන්නෙ. අනේ මන්දා. ඒ වෙලාවට තමයි මට මේ ඉන්න ටිකෙ ජොලියෙ ඉඳිල්ලා කියන කිංස්ලි පීරිස්ගෙ සිංදුව මතක් වෙන්නෙ. ඒ පාර තවත් බුවෙක් ලඟට ඇවිත් ශහ් පත්තරේ තියෙනවා නේද කියල එහා පැත්තෙන් වාඩි වෙලා මගෙන් අහනවා මම ලහි පිට පොඩ්ඩක් ගන්නද කියලා. ඒ අස්සෙ මට දවසක් පත්තර ඉල්ලලා උනු සිද්දියක් මතක් වෙලා කටට හිනාවක් ආවා. ආහ් ගන්නකො අරං බලන්න. මදුෂානුත් කවදාවත් නැතිව පාඩුවේ පත්තරෙ බලයි. හෙමීඑට මගෙ මූණ බලයි.
මම අර මතක් උන කිව්ව පත්තර සිද්දිය වෙද්දි වැඩ කලේ ජා ඇල පැත්තෙ. 265 බස් එකෙ නැගල මම එනවා කොටුවට පොඩි වැඩකට. බස් එකට මගදි නැග්ගා ටිකක් වයසක මනුස්සයෙක්. බස් එකේ වැඩි සෙනඟක් නැති නිසාම වට පිට බලලා ඉඩ තිබුනෙ මං ලඟ නිසා ඇවිත් වාඩි උනා. මිනිහගෙ අතේ තිබුනෙ පරන ඔෆිස් බැග් එකක්. ඔන්න ඒකෙන් පත්තරයයි කන්ණාඩි කුට්ටමයි අරගෙන පත්තරේ බලනවා. මිනිහ බලන්නෙ එච්චර වැදගත් ඒවා නොවෙන විත්තිය මට තේරුනා. මටත් දැන් ඉන්න බැ අනිත් පත්තර ටික ඉල්ල ගන්න කල්.
මාර හදිස්සියකින් පත්තරෙ පෙරලන්නෙ. අත් දෙකත් වෙව්ලනවා. මාත් ඉතින් ඉල්ලන්නත් හදල අපො චාටර් වෙන්න බැ කියල ටික දුරක් ආවා. වත්තලත් පහු උණා. මිනිහ බහින පාටක් නැ. මේක ලංකාවනෙ කියල හිතල මම ඇහුව අන්කල් අර කොටස දෙන්න බැරිද කියලා. මිනිහට මල පැනලා. ඔක්කොම පත්තර ටික දා ගත්තා බැග් එකට. මං දිහා බලලා මිනිහෙකුට නිදහසේ පත්තරයක් බලන්නවත් නැනෙ. කඩෙන් එකක් අරන් බලනවකො කියල කිව්වනෙ.
එහෙම කියලා ඊලඟ හෝල්ට් එකෙන් බැහැලා ගියා. මම හිමීට ඔලුව උස්සලා වට පිට බැලුවා. අම්මො කවුරුවත් ලඟ පාත නැ. මට මිනිහගෙ පරම් පරාවම මතක් වෙනවා දැන්. ඇයි දෙයියනේ ඕක බැලුවා කියලා අකුරු ගෙවෙනවයැ. වෙලාවත් 10 ට කිට්ටුයි. අපි බස් ස්ටැන්ඩ් එකට යනවා. ඕනෙනම් ලහිපිට ඔයා තියා ගන්න මම ඕක බලන්නෙත් නැ. අපි ස්ටේෂමට සමු දුන්නා. දැන් තමයි අපි කලා වැව යන්න බස් එකට නැග්ගෙ....
තව කොටසක් බලමුකො...
