බස් ගැන කතා කරද්දි කතා කරන්න දේවල් ගොඩක් තිබුනට, මට ඕනේ දුර ගමන් සේවා සපයන බස් වල දාන සින්දු ගැනයි ඒවයෙ යද්දි වෙන අකරතැබ්බ සහ කෑම ගන්න නවත්තන ස්ථාන ගැනයි කතා කරන්න.
බස් එකට නගිනකොට කියනව සීට් තියෙනවා නගින්න නගින්න කියල. ඊට පස්ස්é ටිකට් එකත් දෙනව අතට. සල්ලිත් දීල හිටගෙනම යනවා සෑහෙන දුරක්. අපෙ රටේ මිනිස්සු අනිත් එකාගෙ කකුල් කැඩුනත් මොකද කියලා වාඩි වෙලාම ඉන්නවා ඇර නිකමටවත් සීට් එකක් බෙදාගෙන පුරුද්දක් නෑ. සමහරු වාඩි වෙලාම ගිහින් කකුල් රිදෙනවට ටිකක් හිටගෙනත් වාඩි වෙනවා. ඒ ලඟම තව මනුස්සෙයෙක් එච්චර දුරක් හිටගෙන ඇවිත්කෙලින් ඉන්න බැරුව ඉන්නවා. එත් සීට් එකක් බෙදගෙන පුරුද්දක් නෑ.
ඒකෙ තියෙන දුකම හිතෙන දේ තමයි දෙන්නම ගෙවලා තියෙන්නෙ එකම මුදලක්. මේ ක්‍රමය වෙනස් කරන්න ඕනෙ. හැමෝටම දුර ගමන් සේවා බස් රථ වලදි කිසියම් දුරක් ගියාම හිටගෙන ඉන්න අයටත් සීට් එක හුවමාරු කරගෙන යන්න පුරුද්දක් ඇති කරන්න ඕනේ.
ඊට පස්සෙ වෙන ලොකුම කරදරය තමයි බස් එකෙ කොත්තු සංගීතය විඳින්නට සිද්ධ වෙන එක. මේක තනිකරම මනුස්සෙයෙක්ට නිදහසෙ ජීවත් වීමට ඇති අයිතිය උල්ලංඝණය කිරීමක්. කිසිම බස් එකක කලාත්මක ගීත අහන්න ලැබෙන් නැ. ඉතින් මේකෙ ගමන් කරන බොහෝ දෙනෙක් අමාරුවෙන් තමයි ඕවා අහගෙන යන්නෙ.
හොදම දේ තමයි බස් රථ වලදී භාවිතා කරනු ලබන තැටි සඳහා ප්‍රමිතියක් ඇති කිරීම. එය සමාජයේ යහ පැවැත්ම උදෙසා හුදෙක් බලපාන්නක්.
තවත් බරපතල කාරණයක් තමයි බස් ගමන් අතරතුර මගීන්ට තේ සහ ආහාර පාන ලබා ගැනීමට නවවත්වනු ලබන ස්ථාන. කිසිදු පිරිසිදුකමකින් තොර වූත් කිසිදු නැවුම්භාවයකින් තොරවූත් ආහාර සම්මත මිල ගණන් ඉක්මවා විකුණන තැන් වලමයි බස් එක නවත්වන්නෙ. මේවා ගැන වගකිව යුතු අංශ ඒ දෙස නොබැලීම පුදුමයට කරුණක්..
